Hoe langzaam kan de tijd gaan, het was echt een lesje geduld de afgelopen maanden. Maar eindelijk is mijn therapie in zicht, half juli is het zover! De zenuwen beginnen al een beetje en de lijstjes beginnen te groeien. Het serieuze aftellen is begonnen.
De afgelopen tijd was nog best spannend, omdat ik leuk had besloten met twee andere dames het beheer over te nemen van de Facebookgroep voor geïnteresseerden ME-lotgenoten. Dit was veel intenser dan ik had verwacht, omdat er dingen op de achtergrond speelden die het voortbestaan van de therapie in Norwich in gevaar brachten. Je kunt je voorstellen dat voor al die mensen, die net als ik eindelijk een strohalm voor verbetering gevonden hadden, dit echt veel stress bracht. En daar zit je dan middenin als medebeheerder. Niet heel handig en mijn lichaam ging allemaal signalen geven dat dit niet ok was, dus ben ik er weer mee gestopt.
Toen bleek dat de trainer in Norwich uiteindelijk niet meer officieel bij de organisatie in Australië hoorde, was de vraag aan mijzelf of ik dan nog wel wilde gaan. En aangezien ik geen mogelijkheid zie naar Australië te gaan en er genoeg mensen ondertussen positieve resultaten in Norwich hadden behaald, heb ik besloten toch te gaan. Half juli krijg ik drie weken training in Norwich. Het gaat nu echt gebeuren.
Er waren ook veel mooie dingen gelukkig de afgelopen maanden! Zo heb we ik genoten van de tuin die langzaam in bloei kwam, van de bezoekjes aan het strand en het klaarmaken van ons strandhuisje, het slagen van Thomas, drie jaar huwelijk vieren met mijn lieve Kees met een geweldig etentje en het bezoek van mijn lieve vriendin Yara en Remco.
Er moet een hoop voorbereid worden, tenminste dat valt wel mee, maar met mijn inspanningscapaciteit is het relatief veel. Hier thuis moet natuurlijk alles goed gaan, maar dat gaan die top pubers van mij zeker redden. En dan probeer ik vooral binnen mijn grenzen te blijven en mezelf te focussen op mijn lichaam aanvoelen. Dat is immers de sleutel tot succes van de therapie en aangezien ik heel goed ben in naar mijn wil luisteren en minder naar mijn lijf, mag ik hier echt nog aan werken. Meditaties, ademhalingsoefeningen, grenzen aangeven, vaker afzeggen, niet te veel plannen en telkens maar weer bij mezelf checken hoe het gaat. Ik moet zeggen, ik denk dat dit heel goed is. Het voelt goed en ik hoop dat het me straks helpt.
Natuurlijk zijn er ook praktische zaken, zoals wat is plan B als de KLM ons niet naar Norwich kan brengen. En hoe komen we op Schiphol zonder teveel energie te verspillen? Ik moet zorgen dat ik sportkleding heb en ik ben al bij de sportschool langs geweest om de apparaten af te vinken die ik nodig ga hebben en Nico, de eigenaar, te vertellen over wat ik daar kom doen straks na Norwich. Ik heb er een goed gevoel bij en heb er zin in.
Thuis zal ik zorgen voor genoeg basisvoedsel en de nodige recepten staan gelukkig al op mijn blog Smaken van Karmijn. Thomas en Belén hebben er ook wel zin in heb ik het idee, want die kunnen vast even oefenen om voor zichzelf te zorgen als voorbereiding op de studietijd. Voor hun zal het ook een leerzame tijd worden en hopelijk blijven ze lief voor elkaar. Thomas is geslaagd en gaat werken om vervolgens zijn vader in Bolivia te bezoeken. Belén zal ook werken voor haar vakantie later in de zomer.
Tellen jullie met me mee? De eerst volgende update komt waarschijnlijk uit Norwich!
Liefs, Karmijn
Ik wil zo graag weer rechtop 