“Iedereen om me heen race-t door het leven met allemaal activiteiten en verplichtingen. En mijn leven bestaat uit zorgen dat er eten is, een schoon huis en gezelligheid en heel veel rust. Voor anderen lastig zich voor te stellen en voor mij lastig om vanaf de zijkant iedereen voorbij te zien flitsen, druk met alles.”
Blogpost Maracuyaenzo 19/04/’18
Welkom en dank voor het bekijken van mijn site. Hier zal ik wat meer over mezelf vertellen!
Mijn naam is Karmijn Lutke Schipholt-Kooij en ik woon met mijn gezin op het prachtige eiland Texel sinds begin 2007. Als een positief, nieuwsgierig en gedreven persoon ben ik veel levensavonturen tegemoet getreden. Altijd was ik op zoek naar en had ik zin in nieuwe uitdagingen, mezelf uitvinden, liefhebben, delen met anderen, genieten van het leven en er alles uithalen. Helaas werd mijn leven helemaal anders toen ik na een burn out een fikse griep kreeg.
Yara vertelt
“Karmijn heb ik leren kennen bij de feestcommissie op het Montessori Lyceum in Amsterdam, we waren 17. We hebben samen heel wat feestjes gevierd, dansvloeren onveilig gemaakt, heerlijke etentjes gehad, veel genoten van muziek en cultuur en mooie avonturen beleefd. Zij was in die tijd mijn gids met het masterplan, wist de beste tentjes, mooiste plekjes, kende overal mensen en had zich in alle historie verdiept. Er was altijd meer te ontdekken, te proeven en te beleven in haar wereld. Eén brok energie, positiviteit en aanstekelijk enthousiasme.”
Yara, vriendin Karmijn
Een blij leven
Mijn jeugd heb ik deels in Amsterdam en deels in Brabant doorgebracht. Ik was een blij en tevreden kind en had plezier in school, vrienden en alles wat het leven bracht. Vanaf mijn 15de werkte ik met veel plezier in de Horeca en was ik altijd fanatiek met sporten. Na VWO op MLA in Amsterdam ging ik Culturele Antropologie studeren vanuit mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen en verlangen naar reizen en ontdekken.
Tijdens mijn studie ben ik in Bolivia terecht gekomen, waar ik in 1996 mijn leeronderzoek deed naar participatie en democratie bij lokale overheden. Ik was betoverd door het land en werd ook nog hopeloos verliefd op een Boliviaanse man, de vader van onze twee prachtkinderen.
Bolivia is een prachtig land waar ik met tussenpozen bijna zeven jaar heb gewoond. Ik werkte bij een Nederlandse Ontwikkelingsorganisatie SNV als adviseur lokale overheden en ik vond mijn werk fantastisch. In 2007 ben ik met de kinderen toch terug naar Nederland gekomen om ons te settelen op Texel, waar een deel van mijn familie was gaan wonen. Bij de gemeente Texel werkte ik als beleidsmedewerker aan het WMO beleid en later als leidinggevende van de beleidsafdeling. Super veel geleerd en altijd vol overal voor gegaan.
Toen werd alles anders
Als werkende alleenstaande moeder van twee kinderen had ik een druk leven en probeerde ik voortdurend het op alle vlakken goed te doen, positief te blijven en ook nog te genieten. Het voelde af en toe alsof ik bijna kopje onder ging en het niet vol ging houden, maar ik probeerde uit alle macht mijn hoofd boven water te houden. In 2011 raakte ik echter toch in een heftige burn out en het vergde veel geduld en aandacht om er weer uit te krabbelen. Gelukkig lukte dat. Op mijn 19de was bij mij al de ziekte van Bechterew vastgesteld en daar kon ik niet zoveel mee op die leeftijd, dus nam ik vooral veel ontstekingsremmers en probeerde ik door de pijn en moeheid heen te gaan. Vanaf de burn out is het eigenlijk niet meer goed gekomen lichamelijk. Wil je meer weten over hoe het ziekteverloop verder is gegaan, lees dan verder op pagina Ziektes.
Een paar lichtpuntjes
Na een aantal super zware jaren stierf in 2016 mijn geliefde stiefvader en dacht ik dat het echt de foute kant op zou gaan mentaal en fysiek. Maar toen gebeurde er een wondertje…ik werd verliefd en kreeg een nieuw reumamedicijn dat me hielp. Liefde is natuurlijk het beste medicijn en maakte mijn mentale gezondheid in één keer zoveel beter. Steun en hulp van een partner en weer kunnen delen met iemand, de leuke en niet leuke dingen, dat was echt super fijn.
In 2017 gingen we samen wonen en in 2019 zijn we getrouwd. Voor dit wonder ben ik elke dag super dankbaar. In die periode werd de balans tussen het ziek zijn en heel veel niet meer kunnen en aan de andere kant gelukkige momenten, weer meer in balans gebracht. Dat maakte ook dat ik het afscheid van mijn werk en het rouwproces van ziekzijn en veel niet meer kunnen beter kon handelen.
Wat mis ik het meest?
Het is soms lastig om uit te leggen wat ik mis, want ik probeer tevreden te zijn met wat ik wel heb en positief in het leven te staan. Als ik in het openbaar ben dan ben ik mijn vrolijke energieke zelf en geef ik alles om er echt te zijn. De klap komt pas erna en de signalen die ik krijg als ik slechter word die zien alleen de mensen die dicht bij me staan en me ook zien als ik kapot ben.
Na iets doen is er altijd dit….liggen liggen liggen. Dat is wat anderen niet zien.
Familie en vrienden
Natuurlijk mis ik allerlei hobby’s die voorheen normaal waren, maar het meest mis ik het om veel meer en op meer manieren met mijn familie en vrienden te zijn. Ik probeer mijn energie altijd zo te plannen dat ik toch iets mee kan pikken van een verjaardag, een feestje, bezoek aan of van verre vrienden of gewoon ‘ergens bij’ kunnen zijn. Het is altijd kiezen tussen het een of het ander. Een weekend toch naar Brabant voor 50ste van mijn lieve schoolvriendin, dan minimaal een week ervoor en erna niets plannen, benen omhoog in de auto, liggen om er even bij te zijn en weer liggen erna. Dat zijn de confronterendste momenten, want ik zou zooo graag die hele avond met al die oude schoolvrienden uit Brabant willen kletsen, lachen, herinneringen ophalen etc. Gewoon niet eerlijk dat die leuke waardevolle dingen dan ineens zo belastend en vermoeidend zijn.
Spontane dingen doen
Heel veel dingen die vanzelfsprekend zijn in het leven, waren dat opeens niet meer. Niet nog even bij die vriendin langs na boodschap doen. Niet meer gezellig etentje en dan nog naar de film. Niet na kind ophalen nog even een frisse neus halen op het strand. Geen spontane sociale of praktische acties meer, dat mis ik enorm.
Dansen
Vanaf dat ik me kan herinneren houd ik van dansen en ik heb me altijd voorgesteld dat ik dat mijn hele leven zou blijven doen. Bewegen, muziek, expressie, het maakt me vrolijk en gelukkig. Drie jaar met mijn ex danslessen salsa gegeven in Amsterdam en Zuid Spanje en altijd als één van de eersten op de dansvloer….Nu kan ik tijdens het koken een paar pasjes doen om niet te hoeven stil staan, maar meer dan 1 nr dansen zit er niet in.
Koken
Na mijn Horecajaren is koken echt een passie geworden. Het liefst organiseer ik etentjes voor familie en vrienden. Een volle tafel gezelligheid en daarvoor 2 dagen bezig zijn, dat vind ik geweldig. Nu probeer ik mijn passie te stoppen in mijn kookblog smakenvankarmijn. Leuk om te doen, maar ik mis die etentjes.
Reizen
De ontdekkingsgeest in mij is natuurlijk niet weg. En ik mis de plekken waar ik langer ben geweest en de vrienden daar, zoals Zuid Spanje en Bolivia. Er zijn ook nog zoveel plekken waar ik met de kinderen heen had gewild of die ik met Kees zou willen ontdekken. Ik heb mezelf aangeleerd om te tevreden te zijn en via boeken en docu’s te reizen, maar als ik het toch ooit weer mogelijk zou zijn…..
Ik wil zo graag weer rechtop 
Lieve Karmijn, jij hebt met heel je zijn ons al zoveel gegeven… Dat is onbetaalbaar. Dus natuurlijk ben ik er nu ook voor jou. Niemand hoeft het alleen te doen. Samen maken we het verschil. Dikke knuffel xxx
LikeGeliked door 1 persoon