Trainingsschema afgerond

Dag voor dag heb ik 10 maanden getraind volgens het trainingsschema van Personal Trainer David Howard op basis van Neurophysics therapy. Afgelopen vrijdag was mijn laatste training.

De afgelopen weken waren uitdagend. Zoals ik eerder deelde heeft mijn moeder een ziekenhuisopname gehad, waarna ze veel zorg nodig heeft. Helaas is haar dementie duidelijk verergerd. Dit vergt zowel fysiek als mentaal veel van mij, want ik voel dat ik haar begin te verliezen en dat is heel confronterend en verdrietig. Daarbij is dementie zo lastig om mee te dealen. Aan het begin merkte ik dat mijn lichaam sterk reageerde op de situatie en toen besloot ik juist mijn trainingen goed vast te houden. En dat wierp zijn vruchten af, want mijn systeem werd weer rustig en ik kon weer meer. Toen durfde ik het aan om aan het zevende en laatste programma van de therapie te beginnen en naarmate dat vorderde zag ik ineens het einde van de therapie in zicht…..En dan?

Hoef je helemaal niet meer te trainen dan? Dat is de vraag die ik als eerste krijg van iedereen. Ja tuurlijk blijf ik trainen, want het is een belangrijk houvast geworden voor mijn lichaam. En ik kan eindelijk een beetje opbouwen qua conditietraining en krachttraining, dat is ook heerlijk. Tegelijkertijd is het geweldig om meer dingen te kunnen die zo lang onmogelijk waren. Bijvoorbeeld dat ik weer grotendeels kan vertrouwen op mijn lichaam mits ik er goed naar luister. Dat de wereld wereld weer open gaat en ik allerlei dingen rustig aan kan uitproberen, alsof ik opnieuw leer schaatsen (wat ik na 7 jaar buitenland dus echt was verleerd). Het gaat met vallen en op staan en voelt soms als glad ijs, wanneer ik op die oude wilskracht zonder te voelen probeer te gaan. Dat gaat niet goed, dus NIET DOEN.

De tweede vraag is dan vaak: “Kun je weer werken?” Lieve mensen, dat is echt te vroeg om te zeggen. Uiteraard hoop ik ooit weer iets leuks en nuttigs te kunnen doen en weer inkomen te genereren. Maar nu ben ik nog in het stadium dat ik zo blij ben met alle winsten die voor velen niet echt voor te stellen zijn. Bijvoorbeeld dat ik niet meer hoef te koken in tig etappes, dat ik mijn eigen huis weer kan stofzuigen zonder erna 2 uur plat te moeten, dat ik weer buiten Den Burg rechtop kan fietsen (ben zelfs naar Plassendaal gefietst heen en terug afgelopen weekeinde), dat ik stukken kan wandelen, dat ik meer dingen op een dag kan doen in plaats van altijd moeten kiezen, dat ik qua conditie en sociaal meer kan (ik heb paar weken terug zelfs weer gedanst op salsafeestje!). Het is echt geweldig en ik geniet met volle teugen van al deze nieuwigheden, waarvan ik dacht dat ik ze nooit meer zou kunnen.

Wat ik zeker niet moet doen nu is alles inrichten als zeg maar ‘een normaal’ leven en gewoon kijken of dat lukt. Dat risico ga ik niet nemen. Zoals de arbeidsdeskundige van het UWV zei bij mijn afkeuring, zorg dat je een jaar stabiel bent voor je gaat denken aan weer werken. Want mijn god nee, ik wil echt nooit meer terug naar het leven met een kapot zenuwstelsel. De Bechterew (reuma) wordt nu ook wat meer uitgedaagd, omdat ik meer doe fysiek, dus ook dat is spannend. Ik probeer rustig uit, geniet van wat kan, leer van wat niet gaat en ik blijf trainen om hopelijk nog sterker en stabieler te worden en in ieder geval geen stappen terug te doen. Als ik me sterk voel durf ik iets meer aan te pakken en soms gaat dat goed en soms ook niet. Het is gewoon nog niet stabiel genoeg om in grote stappen te denken.

Waar heb je dan nog last van? Dat wisselt heel erg, maar ik denk dat de rode draad die ik vooral spannend vind is dat mijn lichaam nog heftig kan reageren op stress factoren. En dat kan onverklaarbaar verschillen, want in de stad Den Haag ging mijn gestel ongewild in de stressstand staan, maar in Parijs bijvoorbeeld niet. Iedereen schiet wel eens in de stressstand (fight-flight) in bepaalde situaties, alleen zijn dat bij mij meer situaties dan voor ik ziek werd en zeker veel meer in vergelijking met mijn relaxte Kees. Het is een soort overdreven hysterische reactie waar ik geen controle over heb en die veel oude klachten meteen terug brengt. Te veel drukte om me heen qua geluid en hoeveelheid mensen of te veel op een dag achter elkaar doen. Dat kunnen triggers zijn. Maar ook de situatie met mijn moeder die we bijna dagelijks moeten helpen nu haar dementie sterk verergerd is na haar ziekenhuisopname. Of wanneer mijn kind in een lastige situatie zit. Het wordt steeds minder, maar het is nog te onberekenbaar om aan werken te denken. Het goede nieuws is wel dat Orthostatische intolerantie (het niet rechtop kunnen blijven) maar een paar keer heel even terug is geweest, maar verder weg is gebleven en dat is echt een zegen.

Tijdens de hele ziekteperiode en de therapieperiode heb ik gemerkt dat je focussen op wat niet gaat averechts werkt. Ik focus me op wat wel gaat en push mijn lijf niet over grenzen waarmee er steeds meer niet gaat. Die positieve houding heeft mij misschien wel zo goed door de therapie geloodst, want er waren zware etappes tijdens die tien maanden. Het ging allemaal niet vanzelf. Voortdurend ben je bezig je focus op het nu te houden, niet op die zware etappe ervoor en niet op wat nog komen gaat. Deze therapie verplicht je in het nu te zijn met al je aandacht. En zeker nu ik sneller geneigd ben wat meer vooruit te kijken en te plannen heb ik het gevoel dat de training volgens de richtlijnen van de therapie belangrijk is voort te zetten om mezelf bij de les te houden en hopelijk zoveel mogelijk in balans te blijven. Maar ik kan meer conditietraining aan en meer gewicht bij de krachttraining!

Soms word ik wakker en geloof ik het niet. Het is best wel wonderbaarlijk wat deze therapie met en voor mij heeft gedaan. Eerlijk gezegd had ik dat gehoopt, maar zeker niet verwacht. Ik geloofde ook vanaf het moment dat ik er over las (2018, toen ik 3 jaar ME had) in deze aanpak en ik geloofde tevens dat mijn lichaam in staat was weer in een gezondere stand te kunnen komen. Het is wel weer gebleken hoe weinig we nog weten over het menselijk lichaam en het liefst zou ik het van de daken schreeuwen hoe geweldig deze aanpak is. Helaas horen velen het niet, omdat ze er niet klaar voor zijn misschien. Ik weet het niet, maar ik ga niet meer roepen in een lege woestijn. Ik ga van het leven genieten, van al die simpele dingen die ik weer kan! Ineens ziet dat leven er zo anders uit en niet alleen voor mij, ook voor de lieve mensen om me heen en dat is geweldig. Ik wil graag Kees, alle vier onze kids, onze moeders, mijn zussen en die lieve vrienden die er ook in geloofden en dichtbij bleven, heel erg bedanken. En in het bijzonder natuurlijk de lieve en geduldige Personal Trainer David; thank you mate! My gratitude is indescriptible and I will motor on!