Even rustig aan

Het was net tijd om mijn laatste programma van de therapie te beginnen en toen kwam alles tegelijk. Dochter ziek, zoon ziek, moeder ziek en naar ziekenhuis …dit alles bracht mijn systeem weer in de overlevingsstand, zoals dat bij veel mensen zou gebeuren. Echter bij mij is het verschil dat de overlevingsstand kennelijk nog steeds gepaard gaat met vervelende ME-klachten die al zolang waren weg gebleven. Conclusie, stressvolle situaties zijn kennelijk nog steeds lastig voor mijn brein, ondanks dat ik wel meer aankan.

Als het even tegen zit is het dan ook lastig om niet in paniek te raken door het feit dat mijn lichaam oude klachten geeft. “Oh nee, ik wil niet terug naar die staat, nooit meer!” gaat er dan door mijn hoofd. Maar ik doe mijn uiterste best om door te trainen en vertrouwen te houden in de therapie en mijn systeem. Blijven trainen is wel echt mijn redding en maakt me meteen weer rustiger. Ik blijf even tijdelijk hangen in een voor mij comfortabele trainroutine, zodat het trainen me rust geeft en niet mijn systeem uitdaagt.

De maand maart begon zo vrolijk, want Thomas kwam eindelijk terug uit Bolivia na vier maanden. Heerlijk was het om hem weer te zien, te horen, te knuffelen en onze lange leuke gesprekken weer live te voeren. Lekker koken voor hem en genieten van zijn verhalen. Maar toen kreeg eerst Belén een vervelende griep met keelontsteking en daarna Thomas, die helaas aan de antibiotica moest, want die had net zulke dikke opgezwollen amandelen als ik vroeger vaak had. In diezelfde week troffen Kees en ik mijn moeder in haar woning aan in zeer slechte conditie (zal niet in details treden) en zij moest met spoed naar het ziekenhuis. Daar is ze een week gebleven en daarna had ze veel zorg nodig thuis en nog steeds.

Zoon en dochter zijn gelukkig weer beter en zelf was ik ook wel een paar dagen niet lekker, maar niet echt ziek geworden. Mijn lieve man is de sterke rots in de branding, die gewoon doorgaat en me zo onvoorwaardelijk steunt altijd. Super dankbaar lieve Kees! Met mijn zussen hebben we de zorg voor mam zo goed mogelijk opgepakt en we zijn heel blij met de hulp van thuiszorg. Ze knapt al wel wat op, maar het gaat niet snel en helaas is ze ook wel weer wat vergeetachtiger geworden heb ik het idee.

Ondanks dat mam veel aandacht en zorg nodig heeft is het nu de kunst ook goed voor mezelf en ons gezin te zorgen. Dat blijft een uitdaging. Kees en ik gaan nog wel lekker een lang weekeinde weg binnenkort, dus daar verheugen we ons op en ik hoop natuurlijk dat we dan van mijn vooruitgang kunnen genieten. Dank voor jullie lieve berichten en ik laat snel weer van me horen.

Liefs, Karmijn