Half jaar therapie

Vandaag, 18 januari 2023, ben ik precies een half jaar bezig met de therapie en dat verdient wel een klein feestje! Super dankbaar en blij ben ik met hoe het nu gaat. Ik moet er zeker wat voor doen, zoals zes keer per week naar de sportschool, maar ook werken aan mindset is belangrijk. Lees verder voor de laatste update….

Hier thuis praten we eigenlijk altijd over voor en na de therapie, omdat er nogal iets veranderd is. Alle nieuwe gewoontes, houding, dagelijks trainen voelen steeds natuurlijker en mijn lichaam reageert nog altijd erg goed en begint zelfs vaker redelijk “normaal” te functioneren. Daarmee bedoel ik dat ik minder snel in de stress schiet door onbenullige dingen, alsof mijn filter weer beter werkt en beter onderscheid maakt in de hersenen tussen wat relevant is en wat niet. Maar mocht het systeem dan toch even in de stress schieten door iets heftigs, zoals toen ik de 200C hete karamel over mijn gezicht en hals gooide bij het omdraaien van de tarte tatin, dan kalmeert het ook op een gegeven moment weer. De adrenaline gaat veel minder vaak ongewenst aan, maar als ie aangaat, dan gaat mijn lijf ook meteen weer “oude slechte gewoonten” krijgen, fascinerend. Eigenlijk ben ik voor mezelf één groot studieobject haha!

Na het lezen van het boek “Activeren van je nervus vagus” van Luc Swinnen, ben ik nu begonnen in “Overprikkeld brein” van Charlotte Labee. Ik ben heel blij met al die informatie die me beter doet begrijpen waarom het lichaam doet wat het doet of wat het deed en ook de logica van de therapie snap ik hierdoor steeds beter. Ons brein is echt een ongelooflijk gecompliceerd en ingenieus iets. De mindset is heel belangrijk bij deze therapie en dat wordt me ook steeds duidelijker. Je brein is als een eigenwijze brompot en die heeft heel wat overtuigingskracht nodig om uit ingesleten patronen te komen. Je voelt van alles in je lijf gebeuren, fysiek en mentaal, maar de sleutel is om daar niet in te duiken. Observeer en parkeer! Dus dit half jaar leer ik veel meer in het moment leven dan me ooit gelukt is, bravo! Zo hoop ik uit de Sympatische stand van het zenuwstelsel te komen, zie de Polyvagaal theorie over de verschillende standen van het zenuwstelsel. In dat groene deel, daar wil je zijn en in het roze deel zat ik een paar jaar vast.

Van de 7 onderdelen van de therapie ga ik komende week starten met onderdeel 6. Dat is wel een hele uitdagende stap, want mijn brein zal worden uitgedaagd en ik zal gaan voelen hoe mijn lijf reageert op veranderingen en op onverspelbaarheid… schiet het zoals voorheen toch weer in de beschermende stand of niet meer? Ik ben heel benieuwd, maar ik ga er met vertrouwen in. Jullie zullen het zeker horen.

Ben je al helemaal beter vragen mensen soms? Nee natuurlijk niet, maar dat is ook geen realistische verwachting denk ik. De maanden oktober en december waren bezaaid met veel emotie en opwinding, door het vertrek van zoonlief Thomas naar Bolivia, 18de verjaardag van dochterlief Belén en feestdagen zonder Thomas. In zulke periodes gaan mijn trainingen iets minder vloeiend en boek ik weinig vooruitgang, maar in plaats van streng te zijn zoals vroeger, heb ik het gewoon iets rustiger aan gedaan. En ook op de slechtere dagen doe ik nog steeds meer dan voor de therapie en voel ik me stabieler, rustiger en energieker dan ervoor. We hebben zelfs een reünie gehad in Groningen met de dames en partners die tegelijk met ons in Norwich waren. Heel bijzonder elkaar weer te zien en onze trainer David Howard was zelfs vanuit Norwich gekomen om er bij te zijn.

In de tussentijd zijn er twee artikelen verschenen over wat de therapie voor me doet. Het eerste artikel was in de lokale Texelse krant en het tweede in het VROUW magazine van de Telegraaf. Ik heb dit gedaan om mensen in een vergelijkbare situatie hoop te geven en kennis te geven over de therapie. Op beide artikelen heb ik hele leuke reacties gekregen, maar op het tweede artikel ook vervelende helaas. In dat artikel stond een fout, waardoor het geen goeie weergave gaf van wat ik had verteld. Dat is wel erg jammer, als je probeert juist hoop te geven aan mensen.

Het is een hele weg naar verbetering, maar jaren lang heb ik met heel veel anderen gelooft dat er niets mogelijk was om ME/CVS iets beter te maken, dus voor mij is elke dag een feestje!

Liefs Karmijn