Therapie begonnen

Het is echt vreemd om in een sportschool vol met spierbundels, hijgende en kreunende mensen, heeeeeel langzaam met bijna geen gewicht oefeningen te doen met je ogen dicht! Maar hoe achterlijk het er misschien ook uit mag zien, het doet van alles met me. Eigenlijk had ik niet durven dromen dat de eerste week al zoveel verandering zou brengen. We zijn er nog lang niet, maar dat het de goede weg is, daar ben ik helemaal zeker van.

De handen uit mijn zij naar beneden trekken, dat is het eerste wat David, de trainer, deed toen hij kwam kennis maken. We waren ruim op tijd vertrokken uit ons appartement, toch wel een tikkeltje nerveus. Het bleek maar een kwartier lopen te zijn, dus valt mee. We deden vijf apparaten en de oefeningen moest ik in ontspanning doen, uitgezonderd de spieren die je nodig hebt voor de oefening. Het zenuwstelsel kalmeren en ruis weghalen, dat gingen we die week doen, zo vertelde Dave ons. Het ging eigenlijk wel goed en ik vond het prettig. Gewoon al het feit zelf iets te kunnen doen om te verbeteren, dat alleen al is zo’n fijn gevoel. Op de terugweg vonden we een leuk tentje om een gezonde smoothie te nuttigen en eenmaal thuis sliep ik als een blok.

De tweede dag ging ook weer erg lekker op de sportschool. Het er heen wandelen en weer terug voelt ook fijn en zo lang ik alle aanwijzingen opvolg gaat het ook verbazingwekkend goed. Rustig lopen, en je gewicht op de hielen, schouders en nek los en ontspannen. Er zijn zoveel dingen die mijn Orthosympatisch zenuwstelsel (freeze/fight/flee stand) aanzetten, zoals schouders optrekken of handen in mijn zij zetten. Het is me volledig duidelijk dat ik gewend ben geraakt op die stand te leven en dat is niet zoals het hoort. Altijd dat gehaaste hyper gevoel is echt niet prettig. En nu voel ik af en toe weer hoe het is om je rustig en ontspannen te voelen, pfff wat een zegen.

Met de oefeningen is het de bedoeling dat je ze heel gecontroleerd en vloeiend doet. Zodra je een hapering hebt of ergens iets los laat of juist onbedoeld aanspant, moet ik een stukje terug, ontspan ik alles weer en doe ik het nogmaals. Dave ziet alles en corrigeert voortdurend. Je kunt het vergelijken met leren lopen, telkens opnieuw doen, steeds beter en zorgen dat de hersenen het goed opslaan. En dat dit nu de manier is om mijn autonoom zenuwstelsel weer in balans te krijgen, ik vind het wonderbaarlijk.

En dan dag drie, ja beste mensen, die is legendarisch! De training ging top en daarna waren we even naar de drogist op de terugweg iets zoeken. En ik dacht, nou ja laat maar, laten we snel naar huis gaan, zoals ik gewend ben wanneer mijn lijf zegt hoho. Maar ik ging even na hoe het eigenlijk ging met dat lijf en ik voelde helemaal geen ongemak, geen signalen van dat ik niet langer rechtop kon of dat ik de drukte niet aan kon. Dus ik zei, kom we gaan nog even een rondje markt doen, waar we heerlijk fruit en groente kochten. Thuis voelde ik me nog steeds prima en heb ik het bed afgehaald en nieuwe er op gedaan en nog even gedoucht. Normaal houd ik na elk van deze inspanningen pauzes met mijn benen omhoog en nu deed ik alles achter elkaar. Ik was in een algehele hallelujah stemming en we hebben zelfs nog de kathedraal bezocht die avond en geproost op het terras bij de Italiaan. Wat een dag! Dankbaar

Dag vier en vijf gingen wat moeizamer. Ik was moe, mijn lijf was moe en ik denk dat mijn lichaam een beetje in shock was van wat ik allemaal had gedaan de woensdag, oeps! Na de training met nog een paar van de Hollanders die de therapie doen een drankje gedaan en tegen de avond met de trainer erbij en al zijn pupillen met aanhang iets gedronken in de pub. Tussendoor geslapen. En dag vijf verliep een beetje hetzelfde. Nog steeds moe, maar de training ging goed en nog altijd geen signalen van orthostatische intolerantie. Dat is al zo’n feest.

Zo langzamerhand leren we Norwich goed kennen. Het heeft veel historie, oude straatjes en gebouwen. Ons appartement bevindt zich in het oude postkantoor en er zijn hier ook ongelooflijk veel kerkjes. Het is wel ietwat onverzorgd hier en daar en er mist echt groen, bloemen, parken en pleinen. Maar ik ben misschien wel heel erg gewend aan de Spaanse sferen. De Engelsen zijn super vriendelijk en behulpzaam en zijn dol op bier, heel veel bier en cocktails! Zondag waren we vrij en zijn we in een dubbeldekker naar de kustplaats Cromer gegaan. Lekker om de zee te zien, maar de dubbeldekker zette even het stresssysteem weer aan, wat een racebaan en dan links, heeeelp!

Tot snel weer, liefs Kees & Karmijn