Arrived in Norwich

Nou lieve mensen, daar gaan we dan, het avontuur is begonnen dankzij al jullie overweldigende steun. Daar ben ik me dagelijks van bewust en super dankbaar voor. Ook alle lieve appjes, kaartjes, telefoontjes, cadeautjes voor vertrek, zo lief; heel erg bedankt iedereen!!!! Helaas heb ik niet alles meegenomen, maar een paar staan hier om de moed hoog te houden. In deze update de reis en eerste dagen in Norwich voor de therapie start.

Dat het dan eindelijk toch echt zo ver is…ongelooflijk! Jaren gewacht op dat deze therapie dichterbij kwam en toen maanden voor ik eindelijk aan de beurt ben, maar het is het zo ver. Mijn spanningsniveau liep ietwat op de dagen voor vertrek, maar voor mijn doen ging het redelijk. Gaan de kids het redden, oh jee ik ga ze missen, zal de therapie wel helpen, is het appartement wel ok, hoe ga ik de reis overleven…..soms word ik gek van mezelf. Gelukkig leer ik veel van mijn geweldige zen man, die dit allemaal niet herkent en mij in het gareel houdt.

Vliegen met assistentie is weer een geheel nieuwe ervaring. Aangezien ik niet langer dan 10 minuten stil kan staan, zijn die rijen geen optie voor mij. Daarom had ik assistentie aangevraagd, op aanraden van lotgenootjes. Lieve Klaas reed ons voor de deur van de vertrekhal, waar we al langs de rijen kwamen die van de parkeergarages aankwamen, OMG wat een gekkenhuis. Eenmaal binnen viel het best mee gelukkig. Inchecken en in de rij bij de assistentiebalie. Gelukkig heb ik mijn geduld ooit hard getraind in Bolivia, maar alleen dat stilstaan is zo niet fijn; dizzy, misselijk en flauw. Gelukkig konden we wachten in de wachtruimte nadat we ons hadden aangemeld (4 uur voor vertrek!!). En toen kwam onze Amsterdamse redder met een rolstoel, super chill en zelfverzekerde jongen, erg prettig. Hij vliegt met mij in de rolstoel in no time alle rijen langs, Kees er achteraan en voor we het weten zijn we in de Taxfree zone.

Afscheid genomen van onze Amsterdamse held en toen even iets eten en wat voor Dave, de trainer, kopen. Bij de gate waren de stewardessen ook weer zo geweldig. Geïnteresseerd, lief en meelevend. Ze ging kijken of ik al als eerste naar binnen mocht en kwam terug met een kaartje van haar, Margot, en collega Jill. Lief toch? De vlucht duurde maar 35 minuten, zo dichtbij. Norwich airport is super klein en zonder rijen, maar ik kon die lieve Engelsman toch niet laten staan die klaar stond met de rolstoel, dus hup rollend naar de taxi. De taxichauffeur vertelde over de beste pubs en restaurants en leerde ons hoe we Norwich uit moeten spreken…norritsj. Het appartement blijkt in het oude postkantoor te zitten, super gaaf. Het is een centraal gelegen, modern, minimalistisch en aangenaam plekje.

In onze King street zit de voordeur van ons complex tegenover “The last pub standing “, wat een top naam, toch? We zijn meteen even gaan kennismaken en wat blijkt, het is een pub met een soulkitchen (Zuidelijke VS) en salsa avonden…dat kan toch niet waar zijn? We zijn er stil van en proosten met onze 1/2 pint of beer. Wie weet kan ik aan het eind van de rit wel weer een dansje wagen….We will see!

Zaterdag, dag 1 in Norwich, begon met een Engels ontbijt van Karmijn en toen was het tijd om de stad te verkennen. Op zoek naar boodschappen, natuurwinkel en gewoon rondkijken. Het centrum is best goed loopbaar en aangezien ik veel moet rusten tussendoor hebben we heel wat terrasjes en bankjes gezien en dan lekker even rond gekeken. Die Engelsen zijn toch echt wel een bijzonder soort met hun eigen uiterlijkheden, manier van praten, gewoonten en humor. Als cultureel antropologe is het weer smullen geblazen. Veel middeleeuwse gebouwen met originele gevels en -beglazing (bij ons mag dat niet meer vertelt Kees mij dan). Een overdekt winkelcentrum met één van de weinige natuurwinkels, zonder versafdeling helaas. Een prachtige oude winkelgalerij en een markt met groente, fruit, vis en nog veel meer. Nog wel echt zoeken om onze weg te vinden, maar we vinden de stad super leuk en de Engelsen ook.

Nog even dan over die Engelsen….want op vrijdag en zaterdag blijkt dat hun remmen helemaal los gaan. Ze doffen zich op met cocktailjurkjes en nepwimpers en begeven zich al rond 19uur naar menig pub of restaurant en zijn luid en aanwezig (en dan nog zonder alcohol). Het zijn ware uitgaanders, die dol zijn op harde muziek, bier en cocktails. Rond 3 uur ’s nachts horen we meerdere sirenes en worden de laatste Britten van de straat geveegd.

Zondag is dag 2 en merk ik dat ik zenuwachtig word voor de start van de therapie. Het is een paar graden warmer en al ga ik vol goede moed de straat op, mijn batterij loopt zo leeg helaas. Dus maar even het belangrijkste, namelijk de boodschappen bij Marks & Spencers halen, want die hebben biologische producten. Norwich schijnt wat achter te lopen op het gebied van healthy food. Verder maar even geen plannen, gewoon een boekje lezen over het zenuwstelsel en de Engelse namen voor alle spieren opzoeken.

Volgende update over start therapie!!!! YES, CAN’T WAIT

Liefs, Karmijn