Ik wil zo graag weer rechtop

Het was net tijd om mijn laatste programma van de therapie te beginnen en toen kwam alles tegelijk. Dochter ziek, zoon ziek, moeder ziek en naar ziekenhuis …dit alles bracht mijn systeem weer in de overlevingsstand, zoals dat bij veel mensen zou gebeuren. Echter bij mij is het verschil dat de overlevingsstand kennelijk nog steeds gepaard gaat met vervelende ME-klachten die al zolang waren weg gebleven. Conclusie, stressvolle situaties zijn kennelijk nog steeds lastig voor mijn brein, ondanks dat ik wel meer aankan.

Vandaag, 18 januari 2023, ben ik precies een half jaar bezig met de therapie en dat verdient wel een klein feestje! Super dankbaar en blij ben ik met hoe het nu gaat. Ik moet er zeker wat voor doen, zoals zes keer per week naar de sportschool, maar ook werken aan mindset is belangrijk. Lees verder voor de laatste update….

Op maandag 18 juli stond ik te wachten in Phoenix gym in Norwich op mijn beurt om te beginnen met David aan mijn trainingstraject. Voor we handen schudden haalde David mijn handen uit mijn zij en gaf aan dat ik dat beter niet meer kon doen in verband met het activeren van het orthosympatische zenuwstelsel (die noem ik de “overdrive”). De toon was gezet en wat heb ik veel geleerd over het functioneren en niet functioneren van mijn lijf! Ik heb ondertussen geleerd te voelen wat het verschil is tussen een gekalmeerd zenuwstelsel en de overdrive-stand. Dat had ik heel graag eerder in mijn leven geleerd om eerlijk te zijn. In deze update lees je hoe het nu met me gaat, hoe het trainen verloopt en ik probeer een paar dingen uit te lichten waar anderen misschien ook iets aan hebben.

Het is heerlijk om weer thuis te zijn en te genieten van dingen die ik weer makkelijker kan. Maar iedereen snapt wel dat dit proces niet in één rechte lijn omhoog gaat, want dat bestaat niet. Ik kom allerlei hobbels en bobbels tegen, maar met een sterk vertrouwen in mijzelf, mijn lichaam en de therapie kom ik er zeker. Hier een beetje meer uitleg over dit proces, dus mocht je de hobbels en bobbels graag overslaan, lees dan niet verder!!

Zondag na een lange reis van 8u (van deur tot deur) eindelijk de kinderen weer in armen sluiten. Zo fijn! Dochter van Kees, Marie, en mijn Thomas kwamen ons halen met onze auto. Heel luxe en ik had de hele reis geen “benen omhoog” behoefte, wat me blijft verbazen. Echter stil staan in de de rij vindt mijn lijf nog steeds niet okay, dus dat vermijd ik. De assistance liet het afweten op Schiphol. Geen ramp, want we waren er zo doorheen. Ja, en dan? Hoe is het dagelijks leven nu? Spannend!!!

We lopen een typisch Engels cafeetje in en kijken beide uit naar een plek waar ik mijn benen omhoog kan doen, zoals altijd. En plots besef ik mij dat dat niet hoeft. Ik kan het aan. Mijn systeem gaat niet zo snel meer op tilt. Voor veel mensen misschien moeilijk voor te stellen, maar het is zo fijn dingen te doen zonder de hele tijd alert te zijn op de signalen van mijn lijf.

Meer lezen over “Na 9 dagen therapie”

Het is echt vreemd om in een sportschool vol met spierbundels, hijgende en kreunende mensen, heeeeeel langzaam met bijna geen gewicht oefeningen te doen met je ogen dicht! Maar hoe achterlijk het er misschien ook uit mag zien, het doet van alles met me. Eigenlijk had ik niet durven dromen dat de eerste week al zoveel verandering zou brengen. We zijn er nog lang niet, maar dat het de goede weg is, daar ben ik helemaal zeker van.

Nou lieve mensen, daar gaan we dan, het avontuur is begonnen dankzij al jullie overweldigende steun. Daar ben ik me dagelijks van bewust en super dankbaar voor. Ook alle lieve appjes, kaartjes, telefoontjes, cadeautjes voor vertrek, zo lief; heel erg bedankt iedereen!!!! Helaas heb ik niet alles meegenomen, maar een paar staan hier om de moed hoog te houden. In deze update de reis en eerste dagen in Norwich voor de therapie start.